Het iconische, existentiële taalgebruik van deze fotografie is spontaan, in grote affiniteit met het fotograferen zelf ontstaan. Het vervreemdingsgevoel dat we herkennen is de vervreemding van de mens in een koud en onherbergzaam landschap, de sfeer van de industriële voorstad, afbraak, stukken beton, golfplaat. Op het ogenblik dat dat levensgevoel fotografie wordt, begint een proces van contrasten op gang te komen tussen mensen en decor, tussen organische materie zoals zand en steen en producten van de industrie zoals textiel of beton, tussen het zachte bont dat organisch en verwerkt is en harde materie, tussen verschillende oppervlakstructuren, tussen reële lelijkheid en ironiserende compositie binnen de rechthoek van de print, en natuurlijk ook tussen lichte en donkere tot zwarte partijen. Wat hij te zeggen heeft is duidelijk en ik geloof dat zijn verontrusting die is van velen. Door ze leesbare expressie te geven, krijgt ze een sociale functie en wat zeker even belangrijk is, ook de waarde van een persoonlijke ontmoeting. Het is een fotografie die tussen levensgevoel en vormgeving geen lasnaden vertoont.

Karel Van Deuren, 1984